Evropljani imaju više vremena, Amerikanci više novca. Kome je bolje?

Poređenje Evropljana i Amerikanaca je opasan teren, ali prošle sedmice Nikolaj Tangen, šef norveškog divovskog naftnog fonda, upravo je uradio to. On je za Financial Times rekao da postoji razlika u “generalnom nivou ambicija.

“Mi Evropljani nijesmo baš ambiciozni. Trebalo bi da budem oprezan kada govorim o ravnoteži između posla i privatnog života, ali Amerikanci samo rade više”, dodao je.

Ovo se već često čuje. U romanu Franca Kafke, Amerika, objavljenom posthumno 1927. godine, glavni lik, Karl, putuje iz Evrope u SAD, gdje upoznaje čovjeka koji noću uči, a danju je prodavac. “Ali kada spavaš?” pita Karl.

“Da, spavanje!” rekao je student. “Spavaću kad završim sa svojim učenjem. Za sada pijem crnu kafu.”

Evropljani i Amerikanci, dakle, djeluju drugačije.

Evropljani imaju više vremena, a Amerikanci više novca. Pravo je reći šta više volite, stvar je ukusa. Postoje tri prilično objektivna mjerenja dobrog društva: koliko dugo ljudi žive, koliko su srećni i mogu li sebi priuštiti stvari koje su im potrebne. Društvo takođe mora biti održivo, mjereno njegovim emisijama ugljenika, kolektivnim dugom i nivoom inovacija. Pa na kojoj strani je bolje?

Amerikanci, koji obično imaju manje plaćeni godišnji odmor, svaki radni dan imaju više od jednog sata dodatnog posla, u poređenju sa Evropljanima: 1.811 godišnjih sati po američkom radniku 2022. godine, naspram oko 1.500 u sjevernoj Evropi, sa najnižim brojem od 1.341 u Njemačkoj, prema OECD-u. Budući da su Amerikanci produktivniji po satu rada od većine Evropljana, njihovi prosječni prihodi su veći nego u svim evropskim zemljama osim Luksemburga, Irske, Norveške i Švajcarske.

Zarađivati ​​više je, dijelom, američki izbor koji ne dijele druge nacije. Kako ekonomije napreduju, Amerikanci su se odlučili za više novca. Evropljani su se držali istorijskog trenda: kada se ljudi jednom uzdignu iznad egzistencijalnog nivoa i pokriju svoje potrebe, skloni su da daju prednost slobodnom vremenu, umjesto da posvete svoje živote maksimiziranju bogatstva.

Kao da doprinosi Tangenovoj poenti, britanski izvršni direktor HSBC-a, Noel Quinn, neočekivano je u utorak objavio da se povlači, rekavši da mu treba “odmor i opuštanje” i “bolja ravnoteža između privatnog i poslovnog života” nakon “intenzivnih pet godina” na poslu.

Godine 1870. prosječan radnik u industrijaliziranim zemljama radio je više od 3.000 sati godišnje, izračunali su ekonomski istoričari Michael Huberman i Chris Minns. Današnji Evropljani rade otprilike pola toga.

Prosječni sati po evropskom radniku dodatno su pali od pandemije. „Muškarci — posebno oni sa malom djecom — i mladi izazivaju ovaj pad“, navodi se u nedavnom dokumentu MMF-a Dive Astinove i drugih. Takođe je napomenuto: “Smanjenje u stvarnim satima odgovara padu u željenim satima.” Čini se da današnji mladi očevi žele da provode više vremena sa svojom djecom (ili barem osjećaju da bi to trebalio). A istraživanja iznova pokazuju da milenijalci i pripadnici generacije Z žele kraće radno vrijeme.

Ovo se ne dopada onima koji se bore za vrh društva, kao što je Tangen, koji žele da i svi ostali teže istom cilju. Ovi ljudi vole svoj posao, dobro su plaćeni, zapošljavaju pomoć u kući i vjerovatno umiru od želje da provedu više vremena u kancelariji.

“Emotivno, moram priznati, ja sam u ovom timu. Zbog nedavne serije nepromišljenih odluka, trenutno radim sedam dana u nedjelji, a ovo sam počeo pisati jednog sunčanog nedjeljnog popodneva”, piše autor FT-a, Simon Kuper.

Ali radoholičari su izuzeci. Većina ljudi ne voli posebno svoj posao. Gallup, anketarska agencija, objavljuje velike međunarodne studije o angažmanu na radnom mjestu. Američki radnici izražavaju više entuzijazma u vezi sa svojim poslom nego Evropljani. Ipak, čak i u američkim kompanijama, izvijestio je Gallup prošle godine, “samo oko 30 odsto zaposlenika je iskreno angažovano. Drugih 20 odsto je jadno i širi svoju frustraciju radnim mjestom, a 50 odsto se samo pojavljuje – želeći da uopšte ne moraju raditi – posebno na trenutnom poslu.”

Ukratko, većina Amerikanaca bi vjerovatno više voljela evropsko radno vrijeme. Samo što im poslodavci i troškovi zdravstvenog osiguranja stoje na putu. SAD nudi velike nagrade za karijeru i velike kazne za završetak na dnu. To je dijelom razlog zašto Evropa tamo izvozi svoje najambicioznije ljude.

Ali malo Amerikanaca osvoji velike nagrade. Većina završi prezaposleno i nesrećno, iako u velikim kućama i skupim automobilima. U najnovijem Svjetskom izvještaju o sreći – partnerstvu između Gallupa, Oksfordskog istraživačkog centra za dobrobit i UN – SAD su završile na 23. mjestu po samoprocjeni sreće. Nordijske zemlje zauzele su prva mjesta. Kako je primijetio švedski politikolog Bo Rothstein: „Sada je jasno da, iz mnogih društvenih modela koji su isprobani od proboja industrijalizma, društvena istraživanja mogu ukazati na pobjednika u smislu ljudskog blagostanja, a to je nordijski model”.

Čini se da se čak i Tangenu sviđa ta teorija. Odvojio je dovoljno slobodnog vremena da sakupi najveću svjetsku kolekciju nordijske modernističke umjetnosti (vrsta aktivnosti koju tipični njujorški hedgefunder ne bi radio sam), i uživa u odmoru u svom ljetnjikovcu. Odatle ili nekog drugog mjesta za odmor objavio je idiličnu fotografiju pice iznad fjorda, s komentarom: „Moj hobi ovog ljeta je da recikliram ostatke u pizze za ručak! Danas je najomiljenija pizza sa kozicama u bijelom luku i čiliju. Vau! Ima li nekih prijedloga za ostatak sedmice?” Život ne postoj evropskiji od toga.

Evropljani takođe pobjeđuju na najvažnijem pokazatelju društvenog uspjeha: dugovječnosti. Španci su, na primjer, mnogo siromašniji od Amerikanaca, ali u prosjeku žive do 83 godine, naspram 77,5 za Amerikance. Čak i superbogati Amerikanci žive otprilike koliko i najbogatiji Britanci, iako su mnogo bogatiji.

Postoji desničarsko uvjerenje da je evropski dobar život kratkih sati i dugih penzija neodrživ. Evropske države će propasti, kažu podaci, a onda će Evropljani morati da rade kao Amerikanci. Činjenice govore drugačije. SAD imaju veći udio državnog duga u BDP-u od gotovo svih evropskih zemalja: 123 odsto, što je skoro dvostruko više od Njemačke koja se stidi posla, i trostruko u Norveškoj, Švedskoj i Danskoj, izvještava MMF.

A SAD su neodržive u najosnovnijem smislu: emisije ugljenika. Amerikanci koriste svoje dodatno bogatstvo da kupe više stvari od Evropljana, a da bi više vozili, koriste više klima uređaja i tako dalje. Shodno tome, emisije u SAD bile su 13,3 tone po glavi stanovnika 2023. godine, u odnosu na 5,4 u EU, procjenjuje Međunarodna agencija za energiju (IAE).

Istina, SAD proizvodi više inovacija, od kojih su neke korisne. Ne postoji evropski Google, Tesla ili Facebook. Možda su globalnoj ekonomiji potrebne SAD, ili barem nekoliko inventivnih dijelova toga – sve dok ne morate tamo živjeti.

Naslovna fotografija: Brooke Cagle, Unsplash