Kina povezuje milionske gradove i postaje zemlja od 19 super-regiona
Kina pokušava da postanr zemlja od 19 super-regiona, a već tri područja su na dobrom putu da se tako i nazove, piše The Economist.
Naime, u posljednjih 40 godina populacija kineskih gradova postala je pet puta veća. Tačnije, u kineskim gradovima živi 813 miliona ljudi, a prognozira se da će do 2030. svaki pet stanovnik gradova u svijetu biti Kinez.
Kako bi spriječila nastanak megagradova i povećanje populacije najvećih kineskih gradova, Pekinga i Šangaja, kineska vlada je smislila alternativu – super-regije, odnosno gradski klasteri, prenosi Jutarnji list.
Naime, plan kineske vlade je stvaranje zemlje sastavljend od 19 gradskih klastera koji bi činili devet desetina ekonomske aktivnosti Kine. Svaki od klastera imao bi jedno veliko središte s manjim (ali ne i malim) gradovima. Tako bi Kina postala država super-regija, a njih tri su već jako napredovale u svom nastanku. Radi se o delti rijeke Pearl pored Hong Konga (60 miliona stanovnika), delti rijeke Jangce kod Šangaja (152 miliona stanovnika) i metropolitanskoj regiji Jingjing sa središtem u Pekingu (112 miliona stanovnika).
Karakteristike super-regiona
Iako koncept neodoljivo podsjeća na zajednice u blizini Londona i Menhetna, The Economist razlikuje kineske super-regione od spomenutih klastera na osnovu njihove tri karakteristike – veličine, brzine prijevoza i same prirode kineskih klastera.
Prvo, kada govorimo o veličini gradskih klastera, trenutno je najveći postojeći Tokio s okolnim gradovima, gdje živi 40 miliona stanovnika. No, ako usporedimo populaciju delte rijeke Jangce, radi se o brojci koja je skoro četiri puta veća, odnosno o populaciji od više od 150 miliona stanovnika. Prosječna populacija pet najvećih kineskih klastera iznosiće 110 miliona ljudi, prema planovima vlade, a samo region Pearl delte imaće površinu 42 hiljads kilometara kvadratnih (otprilike kao cijela Holandija).
Sljedeća karakteristika kineskih gradskih klastera odnosi se na međusobnu povezanost gradova unutar klastera i posljedice navedenog. Naime, Jingjing regija ima pet linija superbrzih vozova. Vlada namjerava da taj broj poveća za dodatnih 12 linija do 2020. i za još devet linija do 2030. Tim dodavanjem linija superbrzih vozova, odnosno sve bržim dolaskom do velikih gradova i središta klastera, se mijenjaju i cijene u onim manjim gradovima. Tako su, na primjer, u Hainingu, manjem gradu u delti rijeke Jangce, cijene nekretnina posljednjih godina postale duplo veće.
Zadnja karakteristika kojom se kineski klasteri razlikuju od ostalih je top-down priroda klastera. Tačnije, kako bi decentralizoval klaster i ohrabrila ljude da se “rasporede” unutar njega, kineska vlada je pooštrila uslove za dobijanje hukou, odnosno boravišne dozvole u najbogatijim gradovima i ublažila ih za manje gradove u blizini. Na primjer, Šangaj migrantima teško daje dozvole boravka, dok Nanjing zapadno od Šangaja otvara vrata svima s fakultetskom diplomom.
Veći grad = veća produktivnost
Zapravo, cijeli koncept pogoduje visokoobrazovanom stanovništvu. Naime, koncept gradskih klastera dio je teorije prema kojoj veći grad znači veću produktivnost. Tačnije, prema teoriji, veliko integrisano tržište rada olakšava poslodavcima pronalazak kvalitetnih zaposlenih, a znanje se širi jer se dobrom povezanošću gradova povećava kvantiteta i kvaliteta akademskih radova.
“Ako se dobro integrišu, kineski gradski klasteri mogli bi doseći najviše nivoe produktivnosti ikada viđene na svijetu”, smatra Alen Bestod s Univerziteta Njujork, koji je potencijalnu produktivnost kineskih super-regiona uporedio s razlikom Engleske i ostatka svijeta u vrijeme industrijske revolucije.
